Το βιβλίο αυτό έπεσε στα χέρια μου κατά τύχη, αλλά υπήρξε ό,τι καλύτερο μου έχει συμβεί το 2022 μέχρι στιγμής.
Το 2015 ο Τζαν Ντουντάρ ήταν αρχισυντάκτης της αντιπολιτευτικής εφημερίδας της Τουρκίας, Τζουμχουριγιέτ. Μόλις βρέθηκε στα χέρια του οπτικοακουστικό υλικό που αποδείκνυε ότι η Τουρκία έστελνε όπλα στη Συρία, δεν δίστασε ούτε στιγμή και δημοσίευσε αμέσως την είδηση αναλαμβάνοντας κάθε ευθύνη και γνωρίζοντας τις συνέπειες.
Έπειτα από λίγο καιρό -και πριν ακόμα λάβει χώρα το πραξικόπημα του 2016 στην Τουρκία-φυλακίστηκε μαζί με τον υπεύθυνο έκδοσης της Τζουμχουριγιέτ στην Άγκυρα, Ερντεμ Γκιουλ.
Στο βιβλίο αυτό μας αφηγείται ιστορίες από τη φυλάκισή του και διαφωτίζει κρυμμένες πτυχές της τουρκικής κοινωνίας και πολιτικής σκηνής αλλά και πως η Ευρωπαϊκή Ένωση σιωπά μπροστά στις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία, η οποία έχει εξαγοράσει τη σιωπή της μέσα από την υπογραφή της συμφωνίας για το προσφυγικό με την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Το πιο σημαντικό είναι όμως ότι αυτό το βιβλίο προσπαθεί με τον τρόπο του να παρηγορήσει και να ενδυναμώσει τον αναγνώστη. Ναι, συμβαίνει ό,τι συμβαίνει, όμως ο μοναδικός τρόπος αντίστασης είναι το χιούμορ, η πεποίθηση ότι έχεις το δίκιο με το μέρος σου, η αντίσταση στην απομόνωση και στον εκφοβισμό με κάθε τρόπο ακόμα και αν πρέπει να ξύσεις φλούδες από φρούτα για να μπορέσεις να δημιουργήσεις χρώματα και να ζωγραφίσεις.
Και πάνω από όλα η αλληλεγγύη.
Από πολύ μικρή ηλικία μας μαθαίνουν να σκεφτόμαστε στερεοτυπικά για την Τουρκία και χρειάζεται πολύ μεγάλη προσπάθεια και αφοσίωση για να μπορέσει κανείς να ενσκύψει στη μελέτη αυτής της χώρας και να αφήσει πίσω του τις κληροδοτημένες προκαταλήψεις. Ναι, υπάρχει ο Ερντογάν και μια συντηρητική πλευρά στην Τουρκία, όπως το ίδιο συμβαίνει και στη χώρα μας.
Βρισκόμαστε εδώ για να υπερασπιστούμε τη δημοσιογραφία και το δικαίωμα του κοινού να ενημερώνεται.Αυτη τη φορά δεν αντιμετωπίζουν μια εφημερίδα ή δημοσιογράφους που είναι έτοιμοι να πτοηθούν.Αυτή τη φορά αντιμετωπίζουν δημοσιογράφους που είναι αποφασισμένοι να ερευνήσουν την υπόθεση, που θα παραμείνουν άκαμπτοι και θα υπεραπιστούν το λόγια τους δηλώνει απερίφραστα ο Τζαν Ντουντάρ, στο πλευρό του οποίου στάθηκε η λέσχη Pen, δημοσιογράφοι από διεθνή έντυπα όπως η Guardian, η Spiegel, όχι όμως και οι Έλληνες δημοσιογράφοι.
Το βιβλίο αυτό είναι μεν συγκλονιστικό,όμως μας γεννά πολλά ερωτήματα όπως ποιος δημοσιογράφος στην Ελλάδα θα είχε το σθένος του Τζαν Ντουντάρ, ποιοι δημοσιογράφοι και πολιτικοί θα έστηναν καρέκλες έξω από τη φυλακή όπου θα βρισκόταν φυλακισμένος ένας Έλληνας δημοσιογράφος π.χ. Ο Μπαξεβάνης και θα έμεναν εκεί όλο το βράδυ για να τον στηρίξουν όπως έκανε ο Μετέ Ακιόλ στην Αγρυπνία της Ελπίδας για να στηρίξει τον Τζαν Ντουντάρ; Ποιοι Έλληνες πολίτες θα έστελναν δώρα σε ένα φυλακισμένο δημοσιογράφο, που είχαν πλέξει οι ίδιοι και ευχετήριες κάρτες; Και εντέλει τι συμβαίνει με την ελευθερία της έκφρασης στη χώρα μας;
Οπως και στην ψυχανάλυση συγκρινόμαστε με τους σημαντικούς άλλους για να βρούμε τον εαυτό μας, έτσι και αν θέλουμε να ψυχαναλυσουμε τη χώρα μας και τις αντιδράσεις μας ως πολίτες, καλό είναι να κοιτάζουμε τι συμβαίνει στην άλλη πλευρά του Αιγαίου.
Διαβάστε το!
Comments