Όλοι οι άνθρωποι κουβαλάνε σακιά. Κάποιων τα σακιά είναι πιο βαριά από ότι των άλλων...
Τι έχουν μωρέ τα δικά σας τα σακιά; Για περάστε να ρίξετε μια ματιά στο δικό μου, να σας κοπεί ο βήχας…
Η Βιβή Χολέβα ετοιμάζεται με σφιγμένο στομάχι και μουδιασμένο σώμα να παραλάβει τον γιο της για ένα ήσυχο – ελπίζει πολύ ήσυχο – πενθήμερο ταξίδι τους Δελφούς. Δεν μας λέει πολλά από την αρχή. Μόνο ότι ο γιος της ο Λίνος είναι ισοβίτης στον Κορυδαλλό και ότι δεν μπορεί με σαφήνεια να πει ούτε η ίδια αν ανυπομονεί να τον δει ή όχι… Όταν τελικά τον παραλαμβάνει και φεύγουν για την καλοστημένη από την ίδια εκδρομή κι ο αναγνώστης με τη σειρά τουθα ταξιδέψει στο παρελθόν και το παρόν της οικογένειας Χολέβα και θα μάθει την ιστορία της. Πώς οδηγήθηκαν εκεί; Φταίει η ίδια για την κατάληξη του παιδιού της; Τι είναι αυτό που έκανε ο Λίνος και τον οδήγησε στη φυλακή;
Η ιστορία εκτυλίσσεται στη σύγχρονη Ελλάδα και αποτελεί ψυχογράφημα της μάνας και του γιου κατά την πορεία τους στη ζωή. Η γραφή είναι περίπλοκη και η ιστορία δεν βασίζεται τόσο στην πλοκή όσο στη ψυχολογία των ηρώων. Η Βιβή ήταν ένα ήσυχο, σχεδόν παρατημένο παιδί μεγαλωμένο σε ένα χωριό της Πελοποννήσου, μαθημένο να μη ζητάει πολλά, να μην εκφράζει συναισθήματα, να μην έχει όνειρα. Δεν πείνασε, δεν της φώναξαν, δεν την χτύπησαν, απλά υπήρχε στον χώρο.
Με τον ίδιο τρόπο φρόντισε να χτίσει τη ζωή της και να μεγαλώσει το παιδί της. Ένα σπίτι χωρίς στοργή και βαθιά αγάπη. Μια οικογένεια που τηρούσε τα τυπικά αλλά όχι τα ουσιαστικά. Ο Λίνος μαθημένος από μικρός να κάνει ησυχία, να κλείνεται στο δωμάτιό του, να μην ενοχλεί κανέναν με την παρουσία και τις ανάγκες του, έφτασε αργότερα να κάνει το μεγαλύτερο ξέσπασμα. Κομβικός χαρακτήρας στην ιστορία και η νονά, Ρόδω, που μου φάνηκε από τους πιο ενδιαφέροντες χαρακτήρες.
Αυτό το βιβλίο μου το δάνεισε και το πρότεινε μια φίλη που αγαπά τη λογοτεχνία. Δεν είχα διαβάσει κάποιο άλλο έργο της Καρυστιανή, όμως η γραφή δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε καθώς η γλώσσα μου φάνηκε αρκετά επιτηδευμένη με χρήση πολλών περίπλοκων λέξεων που δεν άφηνε την ανάγνωση να «κυλήσει».
Το ψυχογράφημα είναι δυνατό, καθώς αρκεί από μόνο του για να σου σφίξει το στομάχι και να σε κάνει να αναλογιστείς. Με έκανε, όμως, να αναρρωτηθώ. Μπορεί κάποιος αλήθεια να ναι σε όλα τόσο απαθής και αδιάφορος; Κι ακόμη κι αν είναι, φτάνει όπως ο Λίνος σε αυτό το σημείο; Το ιδιαίτερο γνώρισμα του βιβλίου είναι ότι στην αρχή συμπονείς τη μάνα, στη μέση συμπονείς τον γιο και στο τέλος…;
[Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη στο Παλέρμο της Σικελίας.]
Comments