Το βιβλίο ξεκινά με τη φράση «Αφιερωμένο στις γυναίκες που δολοφονήθηκαν ή έπεσαν θύματα βίας» και μας προϊδεάζει για το τι θα ακολουθήσει αλλά και για το ποιόν του συγγραφέα. Αποτελείται από μικρά διηγήματα που το καθένα εισάγει τον αναγνώστη σε μια άλλη πτυχή της σημερινής Τουρκίας. Οι ιστορίες αφορούν κυρίως ανθρώπους με φτωχές καταβολές από διάφορα μέρη της χώρας και θίγουν κοινωνικά ζητήματα που την ταλανίζουν μέχρι και σήμερα. Τα διηγήματα πραγματεύονται θέματα όπως η ανεργία, η φτώχεια και η εργασιομανία που καταλήγει στην αποξένωση και τη μιζέρια, θέματα που δεν είναι ξένα στην Ελλάδα του 2021. Από την άλλη πλευρά, εξετάζει φρικτά ζητήματα όπως τα εγκλήματα τιμής και την απόγνωση της προσφυγιάς.
Η γραφή είναι λιτή και περιεκτική και το διάβασμα ρέει πολύ γρήγορα. Όσο όμως οι ιστορίες προχωρούν, τόσο χτυπούν τον αναγνώστη που νιώθει τον πόνο των ηρώων ακόμη και αν τους γνωρίζει για λίγες σελίδες. Διαβάζεται μονορούφι, αλλά θα σταματήσετε σίγουρα για να πάρετε μια ανάσα και να συνειδητοποιήσετε τον ανθρώπινο πόνο και την εξαθλίωση, που κανένας από τους ήρωες δεν άξιζε αλλά έμελλε να γευτεί και να βιώσει.
Ο Ντεμιρτάς είναι για μένα ιδανικός στη γραφή καθώς δεν περιπλέκει, δεν περιγράφει σειρές επί σειρών αλλά σε χτυπά γρήγορα και περιεκτικά με δεδομένα και γεγονότα που πραγματικά σε γονατίζουν. Όντας πολιτικός κρατούμενος στις φυλακές από το 2016 έως και σήμερα, κατάφερε να συμπυκνώσει σε ένα μικρό βιβλίο τον πόνο των ανθρώπων της χώρας που τον γέννησε και τον φυλάκισε.
Μπορεί ο Έλληνας αναγνώστης και η Ελληνίδα αναγνώστρια να νιώθει ότι δεν τον αφορούν τα συγκεκριμένα ζητήματα, κάποια στιγμή ίσως νιώσει οίκτο και λύπηση για τους πρωταγωνιστές, αργά ή γρήγορα όμως θα νιώσει μέσα του την ταύτιση του με τον καθημερινό άνθρωπο που μάχεται με τις παραδόσεις, τη φτώχεια, την ανεργία και τη βία κατά των γυναικών. Το διήγημα «Ο άντρας μέσα μας», νιώθεις ότι είναι γραμμένο για την Ελλάδα του 2021, μια χώρα που μαστίζεται από ραγδαία αύξηση ενδοοικογενειακής βίας. Τα διηγήματα, «Σεχέρ» και «Γοργόνα», τα οποία ξεχώρισα από τα υπόλοιπα -κατά τα άλλα εξαιρετικά διηγήματα- περιέχουν κάποια από τα πιο δυνατά λόγια που έχω διαβάσει, γραμμένα με απλότητα και χωρίς περιστροφές σε φτάνουν σε σημείο να μη συγκρατείς τα δάκρυά σου.
«Μια εβδομάδα τώρα είμαι στον πάτο της, είμαι μια γοργόνα, μια κόρη της Λευκής Θάλασσας, της Μεσογείου, μάνα μου είναι πια η θάλασσα. Μ’έχει αγκαλιάσει σφιχτά, δεν μ’αφήνει στιγμή, γιατί οι μανάδες αγαπάνε πολύ τις κόρες τους.»
Comments