Το βιβλίο περιέχει πραγματικές ιστορίες ανδρών δολοφόνων στην Τουρκία, τις οποίες έχουν διηγηθεί κρατούμενοι φυλακών που διέπραξαν εγκλήματα τιμής. Οι ιστορίες του βιβλίου είναι για γερά στομάχια. Καθώς μιλάμε για εγκλήματα τιμής, οι δολοφόνοι έχουν σκοτώσει μέλος της οικογένειάς τους, δηλαδή την μητέρα τους, την αδερφή τους, την ανιψιά τους κλπ.
Μέσα από τις ιστορίες γνωρίζουμε την σκληρή πραγματικότητα της ανατολικής Τουρκίας και των κουρδικών περιοχών, αλλά και της ίδιας της Κωνσταντινούπολης και των οικογενειών των γκετζέκοντου («παραγκουπόλεις» στα περίχωρα της Κωνσταντινούπολης όπου μένουν εσωτερικοί μετανάστες σε συνθήκες φτώχειας και εξαθλίωσης). Σε αυτά τα μέρη η τιμή ορίζει τις ζωές των ανθρώπων. Οι άντρες είναι υπεύθυνοι να διατηρούν την τιμή της οικογένειας με κάθε κόστος και οι γυναίκες πρέπει να είναι ενάρετες και να αποφεύγουν τις κακοτοπιές. Τι ορίζεται όμως ως κακοτοπιά; Ακόμη και η συναναστροφή με το άλλο φύλο θεωρείται ειδεχθές έγκλημα ενάντια στην τιμή του σπιτιού και ξεπλένεται με αίμα.
Οι αφηγήσεις μας δείχνουν τον φαύλο κύκλο μέσα στον οποίο είναι εγκλωβισμένα τα μέλη των κοινωνιών. Οι γυναίκες συνήθως αμόρφωτες και αποκομμένες από τον κόσμο αναμένουν -όχι πάντα αγόγγυστα- την μοίρα τους, δηλαδή τον γάμο. Όταν πράττουν διαφορετικά από το κοινά αποδεκτό ή προσπαθούν να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, η κατάληξη είναι μία. Την προάσπιση της τιμής της οικογένειας αναλαμβάνουν συνήθως τα νέα αρσενικά μέλη της. Μεγαλωμένα από μικρά με αυτήν την νοοτροπία, τα νεαρά αγόρια στέλνονται στην καταδίκη τους, που είναι να δολοφονήσουν με τα χέρια τους τις αδερφές ή τις μάνες τους και να σαπίσουν στις φυλακές. Ακόμη, όμως, και μετά τη δολοφονία, οι νέοι άνδρες περιφρονούνται μέσα και έξω από την φυλακή από τους ίδιους ανθρώπους που τους έσπρωξαν στην τραγική αυτή πράξη.
Από τις πιο σοκαριστικές ιστορίες είναι αυτή της Νουράν και για αυτό, άλλωστε, έδωσε το όνομά της και στον τίτλο του βιβλίου. Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και τραγική ιστορία που δείχνει και την μοίρα των ανδρών στις συγκεκριμένες κοινωνίες είναι αυτή της Χανίμ. Η συγγραφέας δεν προσπαθεί επ’ουδενί να δικαιολογήσει ή να δώσει άφεση στους δράστες. Μέσα, όμως, από τις ιστορίες τους μπορούμε να κατανοήσουμε πόσο παγιδευμένοι είναι πολλοί από αυτούς και πώς πρέπει να ξηλωθεί όλο το σάπιο σύστημα για να επέλθει σωτηρία στους ανθρώπους αυτών των περιοχών.
Σε μια ιστορία διάβασα τα παρακάτω λόγια και μπορώ να πω ότι αναρίγησα:
«Κι αν θέλεις να μάθεις, η βία ποτέ δεν μας εγκατέλειψε. Την ευτυχία δεν την γνωρίσαμε ποτέ.»
Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο ότι το συμπέρασμα του βιβλίου είναι ότι ο δολοφόνος είναι η τιμή.
Comments