Έλαβα αυτό το βιβλίο ως δώρο για τα γενέθλιά μου από έναν αδελφικό μου φίλο και ομολογώ ότι η πρώτη εντύπωση όταν το έπιασα στα χέρια μου δεν ήταν καθόλου καλή. «Ωραία», σκέφτηκα, «άλλο ένα βιβλίο που θα μου πει πώς να νιώθω κάθε μέρα τέλεια, ανοίγοντας την μπαλκονόπορτα και κοιτάζοντας νοσταλγικά την Ακρόπολη ή τον πύργο του Άιφελ. Μόνο που εγώ την ανοίγω και βλέπω τον απέναντι και δεν έχω χρόνο ούτε να πάω μέχρι το φρούριο…». Ξεκινώντας να το διαβάζω, ήδη από τις πρώτες σελίδες κατάλαβα πόσο μεγάλο λάθος είχα κάνει και, όπως μας συμβουλεύει το βιβλίο, δεν φοβάμαι να το παραδεχτώ και να πω ότι έκρινα εξ’ ιδίων τα αλλότρια και υποτίμησα την ικανότητα του φίλου μου να με ξέρει τόσο καλά.
Το βιβλίο του Μάνσον δεν είναι ένα ακόμη εγχειρίδιο για τη ζωή με κοινοτυπίες περί ομορφιάς της ζωής και πλήρους απουσίας άγχους. Ο συγγραφέας ξεκινά κάνοντάς σε να καταλάβεις πόσο λάθος έχεις μάθει κάποια πράγματα όσο μεγαλώνεις. Η ζωή δεν θα ναι πάντα όπως τη θέλεις ή την οργάνωσες και ο πόνος είναι αναπόφευκτος. Αντί να τον χώνεις κάτω από το χαλί, βλέποντας μόνο τα θετικά της ζωής, μια μέθοδος που θα βοηθήσει τα προβλήματά σου να πολλαπλασιαστούν και να σε πνίγουν λίγο λίγο κάθε μέρα, ο συγγραφέας σε ωθεί να ζήσεις τον πόνο, να τον αποδεχτείς και να μάθεις από αυτόν.
Το βιβλίο θίγει ζητήματα εσφαλμένων αξιών, πρόσκαιρης ικανοποίησης καθώς και της μοντέρνας κατάστασης μόνιμης θυματοποίησης. Το πιο εύστοχο κομμάτι του βιβλίου είναι ότι δεν χρησιμοποιεί βαρύγδουπο λεξιλόγιο και βαθιές θεωρίες για να εξηγήσει το νόημά του, αλλά επιλέγει σαφή και προσιτά παραδείγματα καθημερινής ζωής ή και διασήμων προσώπων για να σου δείξει πόσο επηρεάζεσαι και συ από τις παραπάνω αξίες και πώς εν τέλει, μπορείς να τις αλλάξεις και να απελευθερωθείς από τον ζυγό τους. Όταν το διαβάζεις βλέπεις τόσες ομοιότητες σε άτομα γύρω σου και, φυσικά, στον εαυτό σου, που αρχίζεις να νιώθεις ότι ο συγγραφέας σε ξέρει προσωπικά. Εκεί ακριβώς είναι που αρχίζεις και αναρωτιέσαι μήπως κάνεις κι εσύ κάτι λάθος, μήπως έχεις κι εσύ το αίσθημα του ανικανοποίητου να σου τρώει τα σωθικά αργά αργά κάθε μέρα. Αντίθετα με την άποψη της σύγχρονης εποχής, ο Μάνσον τονίζει την πιο αποδεκτή σταθερά στον κόσμο, η οποία όμως είναι και αυτή που έχει παραμεληθεί τα τελευταία χρόνια: Αν δεν κοπιάσεις για κάτι, δεν χάσεις χρόνο για αυτό, δεν αφοσιωθείς σε αυτό με όλη σου τη ψυχή, δεν μπορείς να νιώσεις βαθιά ικανοποίηση!
Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μέρη του βιβλίου για μένα ήταν το κεφάλαιο «Η σημασία του να λες όχι». Είναι ένα κεφάλαιο που σου θυμίζει ότι δεν είναι ανάγκη να είσαι πάντα αρεστός, να ανησυχείς τι σκέφτονται όλοι για εσένα και να καταπιέζεσαι μόνιμα για τις γνώμες των άλλων, των οποίων μόνο ένα μικρό μέρος έχεις τη δυνατότητα να ελέγξεις. «Κατά κανόνα», μας λέει ο Μάνσον, «εκείνοι που φοβούνται τι σκέφτονται οι άλλοι για αυτούς, στην πραγματικότητα φοβούνται το καθρέφτισμα όλων των απαίσιων πραγμάτων που σκέφτονται οι ίδιοι για τους εαυτούς τους». Ίσως η λύση είναι να κάνεις το καλύτερο δυνατό, να προσπαθείς να βελτιώνεις τις σχέσεις σου και κατ’ επέκταση τον εαυτό σου και να μην πετάς τις ευθύνες σου από πάνω σου κάθε φορά που μια κατάσταση σε φέρνει σε δύσκολη θέση.
Όσοι, λοιπόν, βλέπετε ότι χρειάζεστε μια ώθηση για να αναθεωρήσετε το τι είναι σημαντικό στη ζωή σας και το τι θα σας κάνει πραγματικά ευτυχισμένους, δεν έχετε παρά να ρίξετε μια ματιά σε αυτό το αξιόλογο βιβλίο. Όσοι πάλι θεωρείτε ότι οι αξίες σας είναι υπέρτατες και δεν χρειάζεστε καμιά αλλαγή, τότε είναι η ώρα να ΤΡΕΞΕΤΕ να πάρετε το βιβλίο. Εγώ από τη μεριά μου το προτείνω ανεπιφύλακτα, ευχαριστώ τον φίλο μου που μου το δώρισε και υπόσχομαι, να μην κρίνω το βιβλίο ξανά από το εξώφυλλο.
Τίτλος στην αγγλική γλώσσα: The subtle art of not giving a fuck – Mark Manson
Yorumlar