Η Άσλι Ερντογάν σε αυτό το βιβλίο γράφει για την εμπειρία της στη φυλακή.
Είναι αυτό το βιβλίο πολιτικό; Όχι.
Αναφέρεται στο γιατί φυλακίστηκε; Όχι.
Έχει καμία σημασία; Επίσης όχι.
Πολύ συχνά όταν ακούμε για τέτοιου είδους βιβλία έχουμε την πεποίθηση ότι θα διαβάσουμε ένα πολιτικό μανιφέστο ή ένα κατηγορώ στην πολιτική του Ερντογάν. Έτσι περιμένουμε απλά το βιβλίο να επιβεβαιώσει τις οριενταλιστικές μας προσδοκίες. Η Άσλι Ερντογάν δεν είναι συγγραφέας αυτού του είδους. Είναι απλά Συγγραφέας. Αλλά το σίγμα της ιδιότητάς της είναι κεφάλαιο.
Χρησιμοποιεί την αφήγηση ψυχογραφικά, σαν ένα τρόπο επούλωσης του πόνου της, δεν υπάρχει γραμμικότητα ή πρωταγωνιστές. Το συναίσθημα είναι αυτό που μετουσιώνεται σε λέξεις και πρόσωπα,παίρνει μορφές και σχήματα και έτσι όλοι οι χαρακτήρες γίνονται αρχέτυπα που υποτάσσονται στον πόνο, στην προσπάθειά της να επιστρέψει στο εγώ που έχασε διότι σκοπός της εξουσίας -της κάθε εξουσίας- είναι να μας κλέψει κάτι από τον εαυτό μας, έτσι ώστε στο τέλος να μην μείνει τίποτα πέρα από την αποδοχή της σύνθλιψης μας από το εκάστοτε κυριαρχικό σύστημα.
Το συγκλονιστικότερο σημείο αυτού του αλληγορικού αφηγήματος είναι ότι ενώ μιλά για φυλακή, ένα πέτρινο κτίριο που παράλληλα είναι κάθε πέτρινο κτίριο κάθε εποχής, αναρωτιέαι κανείς πως το φαντασιακό στοιχείο μπορεί να είναι τόσο άπλετο μέσα σ' αυτο. Γεμάτο από αναφορές σε πόλεις, στο γαλαξία, σε χώρες και στην ίδια την οντολογία της αφήγησης δραπετεύουμε και εμείς από την αιχμαλωσία του τραύματος και του πόνου. Όχι μόνο της Άσλι Ερντογάν αλλά και του δικού μας. Ό,τι και αν είναι αυτό η συγγραφέας μας δίνει χώρο να το βιώσουμε μέσα από εκείνη και να απελευθερωθούμε λίγο αφουγκραζόμενοι τις σκιές του συλλογικού ασυνείδητου.
Σας το συστήνουμε; Εννοείται. Θα είναι το ίδιο για όλους; Αυτό δεν το γνωρίζω διότι εξαρτάται από το πόσο ευάλωτος επιλέγει να είναι κανείς μπροστά σε ένα βιβλίο.
Στο θαυμαστό μανταρίνο η Άσλι μιλούσε για το τραύμα στο ένα μάτι της και πως αυτό επηρέαζε το πως έβλεπε τους άλλους, ένα βιβλίο που έτυχε να διαβάσω όταν είχα και εγώ ένα παρόμοιο πρόβλημα στο μάτι μου και ήμουν με μόνη σε μια μεγάλη πόλη.Έτσι και τώρα διάβασα αυτό το βιβλίο κλεισμένη σε ένα δωμάτιο, που φυσικά και δεν μπορεί να συγκριθεί με την εμπειρία της φυλακής, όμως η ανελευθερία όπως και η ελευθερία είναι πρωτεϊκές έννοιες και έτσι μπορούν να πάρουν πολλές μορφές.
Στη φωτογραφία δίπλα από το βιβλίο που μου κράτησε παρέα βλέπετε και μια ζεστή σοκολάτα. Γιατί όπως σωστά υποστήριζε και ο καθηγητής Λούπιν, όταν το έχουμε πραγματικά ανάγκη η σοκολάτα -και τα βιβλία θα προσθέσουμε, εκείνα που έχουν όντως να μας δώσουν κάτι- μας κάνουν πάντα λίγο καλύτερα.
Comments