top of page
Ηραλία Κοτσακίδου

Ανησυχία – Ζούλφι Λιβανελί


Αυτό είναι το δεύτερο βιβλίο του συγκεκριμένου συγγραφέα που διαβάζω και παρουσιάζω στο Orient Book & Press και μπορώ να πω ότι ο συγγραφέας ανταποκρίθηκε στις υψηλές μου προσδοκίες για άλλη μία φορά. Κεντρικό θέμα του βιβλίου είναι η φρίκη του πολέμου του ISIS που βιώνουν οι κάτοικοι της Συρίας και του Κουρδιστάν, δοσμένο μέσα από μια ιστορία αγάπης και μια δολοφονία. Ο πρωταγωνιστής μας Ιμπραήμ, ένας δημοσιογράφος που ζει στην Κωνσταντινούπολη μαθαίνει ότι ένας παιδικός του φίλος βρέθηκε νεκρός στις Η.Π.Α. και σπεύδει να γυρίσει στην πόλη καταγωγής του, το Μαρντίν που βρίσκεται στα σύνορα Συρίας με Τουρκία, για να μάθει περισσότερα για τη δολοφονία του. Εκεί θα βρει την καταρρακωμένη οικογένεια του νεκρού Χουσεΐν που κατηγορεί για τον θάνατό του μια διαβολική γυναίκα που τον πλάνεψε, τη Μελεκνάζ της φυλής των Γεζιντί. Ποιοι είναι οι Γεζιντί; Και τελικά σε ποιον Θεό πιστεύουν στην πραγματικότητα;


Το βιβλίο μας βουτά στη φρίκη του ISISμε σκληρές εικόνες και εξιστορήσεις των όσων έζησαν οι Γεζιντί στα χέρια των κατακτητών, ενώ ταυτόχρονα μαζί με τον ήρωα ανακαλύπτουμε και εμείς αυτήν την αρχαία φυλή με τον τεράστιο πολιτισμό και κληρονομιά, που είναι μισητή και παρεξηγημένη από τους μουσουλμάνους. Ο Λιβανελί για άλλη μία φορά καταπιάνεται και με το θέμα της αποξένωσης του ατόμου από τις ρίζες του και τη ζωή στη μεγαλούπολη, ένα θέμα που αγγίζουν πολλοί Τούρκοι συγγραφείς. Ο ήρωας έχει πιεστεί, όπως και πολλοί Τούρκοι, να αφήσει την παράδοσή του, τον τόπο και τον τρόπο που μεγάλωσε και να ασπαστεί τα δυτικά πρότυπα και τον ευρωπαϊκό τρόπο ζωής. Μόλις γυρίζει στο Μαρντίν, οι αναμνήσεις του ξυπνούν όσα έχασε και έχει αφήσει πίσω του.


«Εκείνος ήταν ριζωμένος, εγώ όπου με βγάλει ο άνεμος. Ήμουν ένας ανάμεσα στα εκατομμύρια ανθρώπων χωρίς ταυτότητα, που η μεγάλη πόλη σβήνει τα πρόσωπα και τους κάνει να μοιάζουν ο ένας με τον άλλον.»


Το Μαρντίν και η Μεσοποταμία δίνουν έντονα μυστηριακό τόνο στη γραφή και τις εικόνες του βιβλίου. Ο συγγραφέας κάνει αιχμηρά σχόλια για τη θρησκεία που κυριαρχεί τα πάντα στο απομακρυσμένο εκείνο μέρος,


«…στα χώματα αυτά η πίστη είναι πάνω από όλα, ό,τι και αν είναι δεισιδαιμονία ή λάθος, το τέλος του δρόμου αυτού είναι ο θάνατος.»


αλλά και για την τιμή που ορίζει τις ζωές των ανθρώπων και κυρίως των γυναικών.


«Αν πεις προπαντός όταν πρόκειται για ζήτημα τιμής, το μυαλό δεν πάει πουθενά αλλού εκτός από το όπλο.»


Θα μπορούσε να πει κανείς ότι το μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου είναι αφιερωμένο στη γυναίκα, το σύμβολο αλλά και τον άνθρωπο, που περνά όλες τις κακουχίες και τα βασανιστήρια του πολέμου για να ζήσει έπειτα και τον ρατσισμό και την ξενοφοβία στο καταφύγιο που βρήκε. Παρ’ όλα αυτά, ο συγγραφέας, δεν παραλείπει να διαχωρίσει το ISISαπό τον μέσο μουσουλμάνο και να εκφράσει την απέχθεια του μέσου πιστού απέναντι στις φρικτές πρακτικές και τη διαστρέβλωση της πίστης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η μάνα του Χουσεΐν, αμόρφωτη, απλή γυναίκα του χωριού που όταν ακούει για το ISISη μόνη της απάντηση είναι «δεν είναι μουσουλμάνοι αυτοί» δίνοντας απλοϊκά αλλά και εύστοχα την πεποίθηση των πιστών.


Το προτείνω ανεπιφύλακτα για όποιον/α έχει γερό στομάχι για να αντέξει τις σκληρές περιγραφές και να νιώσει τον πόνο του πολέμου και ευαισθησία ώστε να κατανοήσει την καταστροφή που υπέστη η ζωή των ανθρώπων αυτών που μέχρι το τέλος του βιβλίου κρατούν την περηφάνια τους ακλόνητη.

26 views0 comments

Comments


bottom of page