Το βιβλίο μας μεταφέρει στο 2011 στην απαρχή της αραβικής άνοιξης και της επανάστασης στην Αίγυπτο. Ο συγγραφέας επιλέγει μια σειρά από πρόσωπα που ζουν και δρουν στο Κάιρο του 2011 για να μας εντάξει στο κλίμα πριν, κατά τη διάρκεια και μετά την επανάσταση. Ενώ το κεντρικό μας θέμα είναι η πορεία της χώρας μέσα από την αραβική άνοιξη, οι πολλαπλές ιστορίες μας δείχνουν τις διαφορετικές αντιδράσεις, τους στόχους και τις αντιλήψεις των ηρώων του βιβλίου. Οι ήρωες αυτοί ποικίλλουν από καθεστωτικοί ιμάμηδες και στρατιωτικοί έως φοιτητές, σοφέρ και κόπτες χριστιανοί της Αιγύπτου.
Η γλώσσα του συγγραφέα είναι αιχμηρή σε πολλά σημεία και οι περιγραφές του γίνονται ωμές, όταν αναφέρεται σε βασανιστήρια, κρατήσεις και εκφοβισμό των διαδηλωτών. Ξεκινώντας μας βάζει στο κλίμα της χώρας από όλες τις πλευρές, βλέποντας και τους εκσυγχρονιστές που έχουν ως στόχο να φέρουν τη δημοκρατία, την ισότητα και τη δικαιοσύνη στη χώρα τους αλλά και αυτούς που αποτελούν μέρος του συστήματος, είτε σε υψηλές είτε σε χαμηλές θέσεις και δεν επιθυμούν σε καμία περίπτωση να βγουν από τη «βολάδα» τους. Τα στοιχεία για την επανάσταση είναι πολύ ενδιαφέροντα αν και δεν είμαι σε θέση να κρίνω αν είναι αντικειμενικά, καθώς δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με το θέμα της αραβικής άνοιξης. Αυτό που πέτυχε όμως το βιβλίο είναι σίγουρα να θέλω να διαβάσω περισσότερα για την περίοδο αυτή.
Όσον αφορά στη γραφή και τη δομή του βιβλίου δεν μπορώ να πω ότι με συνάρπασε. Ο συγγραφέας θέλοντας να δείξει το θέμα από όλες τις πλευρές, έβαλε τόσες πολλές ιστορίες που στην αρχή δυσκολευόμουν μέχρι και να παρακολουθήσω τη ροή. Όσο κυλάνε οι ιστορίες δένεσαι μέχρι ένα σημείο με τους χαρακτήρες και αδημονείς να διαβάσεις την κατάληξή τους, αλλά προς μεγάλη μου δυσφορία, ελάχιστες ιστορίες έκλεισανμ ενώ άλλες έμειναν μετέωρες και δεν μάθαμε ποτέ αν ο χαρακτήρας μας προχώρησε τελικά, πήρε αποφάσεις και γενικά πώς εξελίχθηκε.
Τέλος, θεωρώ ότι η ματιά του συγγραφέα είναι αρκετά οριενταλιστική και οριακά ρατσιστική προς τη χώρα του. Παρουσιάζει τον λαό της Αιγύπτου ως άτομα που δεν τους αξίζει η επανάσταση, δεν την στηρίζουν γιατί είναι γεννημένοι και μαθημένοι να υποτάσσονται και χαρακτηρίζει τους περισσότερους δειλούς και βολεμένους με μεγάλη κατηγορηματικότητα.
Επομένως, δεν μπορώ να πω ότι με ενθουσίασε ούτε ο τρόπος γραφής με τις πολλές ιστορίες αλλά ούτε και αυτή η έντονα επικριτική και οριενταλιστική στάση.
Comments