Ομολογώ πως αυτόν τον συγγραφέα δεν τον είχα ξαναακούσει και το βιβλίο το πήρα από το ράφι του παλαιοπωλείου στην τύχη, αλλά πρόκειται για μία από τις καλύτερες αγορές που έχω κάνει. Δυστυχώς, δεν έχει μεταφραστεί στα αγγλικά, αλλά προτείνω σε όσους/όσες διαβάζουν και στα αγγλικά και αντέχουν τις σκληρές εικόνες να μην το χάσουν!
Βρισκόμαστε στη δεκαετία του ’90 στην Ιρλανδία. Μια αλκοολική, εν διαστάσει μητέρα με 3 παιδιά μαθαίνει ότι ο σύζυγος της σκοτώθηκε. Αμέσως τις έρχονται οι μνήμες από το παρελθόν. Πώς και πού τον γνώρισε; Τι ένιωσε όταν τον πρωτοείδε; Πόσο καιρό τον είχε διώξει από το σπίτι; Όταν δε μαθαίνει ότι σκοτώθηκε από αστυνομικό, επειδή δολοφόνησε μια γυναίκα μέσα στο σπίτι της, τότε το κουβάρι στο μυαλό της αρχίζει να ξετυλίγεται άτσαλα.
Το βιβλίο μπορούμε να πούμε ότι κινείται σε 3 χρόνους. Το παρόν, το πρόσφατο παρελθόν και το μακρινό παρελθόν, ή αλλιώς το παρόν, οι αναμνήσεις που έχουν να κάνουν με την οικογένεια της Paula και τον άντρα της τον Charlo και οι αναμνήσεις από την ζωή της με τα τρία παιδία της. Η Paula, παιδί μιας φτωχής ιρλανδικής οικογένειας, μας περιγράφει πώς είναι να είσαι κορίτσι στην Ιρλανδία του ’70. Μας εξιστορεί όλη την καταπίεση της οικογένειας και του σχολείου, πώς την κατέταξαν στην δεύτερη χειρότερη τάξη του γυμνασίου και αυτό την στιγμάτισε για όλη της την μαθητική πορεία, πώς τα αγόρια μπορούσαν να σε χαρακτηρίσουν τσούλα, αν τους μιλούσες, και παρθενόπη, αν δεν τους μιλούσες και γενικότερα όλη την παθογένεια του συστήματος που έπλαθε τα άτομα με έναν συγκεκριμένο τρόπο.
Οι αναμνήσεις της με τον Charlo στην αρχή είναι πάντα γλυκές και γεμάτες έρωτα. Προχωρώντας κατά τη διάρκεια του βιβλίου, κατανοούμε ότι κάτι δεν πήγαινε και τόσο καλά στη ζωή της, αλλά αυτό δεν εκφράζεται ευθέως. Πρέπει να φτάσουμε στα 2/3 του βιβλίου για να μας εξομολογηθεί ότι την χτυπούσε και την κακοποιούσε συστηματικά. Αυτή η σταδιακή αποκάλυψη των κακοποιητικών συμπεριφορών είναι για μένα το πιο σημαντικό κομμάτι του βιβλίου. Ο συγγραφέας, αν και άντρας, ψυχογραφεί με άριστο τρόπο την ηρωίδα, και άρα την κάθε κακοποιημένη γυναίκα, η οποία μας ανοίγεται σταδιακά, λες και κάνει έναν καινούριο φίλο. Δεν έρχεται από την αρχή να σου πει τα θέματα της, ντρέπεται να αποκαλύψει ότι 17 χρόνια κακοποιούνταν, κινείται αργά αργά μέχρι να το πει, να το βγάλει από μέσα της και τελικά να αρχίσει να το περιγράφει με κάθε λεπτομέρεια.
Η γλώσσα είναι απλή, με ιρλανδικό ιδίωμα και αρκετά σκληρή σε κάποια σημεία. Δεν με δυσκόλεψε παρόλα αυτά να κατανοήσω το βιβλίο. Βρήκα πολύ σωστό και πραγματικά ρεαλιστικό το γεγονός ότι το θέμα της κακοποίησης δεν ξεκινά με το καλημέρα, αλλά ξετυλίγεται σαν κουβάρι όσο προχωράει το βιβλίο, όσο η ηρωίδα αποκτά μια σχέση μαζί μας και μια οικειότητα. Πρόκειται ένα βιβλίο που με συγκλόνισε και το προτείνω ανεπιφύλακτα.
Υ.Γ. Επειδή έχω και την τρέλα του μεταφραστή, αν το μετέφραζα θα έβαζα τίτλο «Η γυναίκα που έπεφτε από τις σκάλες».
Comments