Στις 14 Μαίου 1948 ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ και ακριβώς την επόμενη μέρα ξεκίνησε ο εκτοπισμός των Παλαιστίνιων και ο αραβοισραηλινός πόλεμος. Μέσα στο 1948 περισσότεροι από 750.0000 Παλαιστίνιοι εκτοπίστηκαν από τη γη τους ή αναγκάστηκαν να τραπούν σε φυγή. Η μαζική έξοδος των Παλαιστινίων αποτυπώθηκε στην αραβική συλλογική μνήμη ως “νάκμπα"δηλαδή καταστροφή. Εβδομήντα τρία χρόνια μετά, ο Παλαιστινιακός λαός συνεχίζει να υποφέρει και οι κατοικίες τους συνεχίζουν να κατεδαφίζονται, όπως συμβαίνει εδώ και μερικές μέρες στη γειτονιά Σέιχ Τζαρά. Το Orient Book n Press τιμά την μνήμη των Παλαιστίνιων θυμάτων με ένα αφιερωμένα στην Παλαιστίνη
«Το όνομά μου είναι Ρέιτσελ Κόρι» είναι ένα θεατρικό έργο που βασίστηκε στα ημερολόγια της Αμερικανίδας Ρείτσελ Κόρι, μιας νεαρής ακτιβίστριας που ταξίδεψε στην Παλαιστίνη και σκοτώθηκε στη Γάζα από μια ισραηλινή μπουλτόζα στις 16 Μαρτίου 2003 σε ηλικία 23 ετών. Επιλέξαμε αυτό το βιβλίο διότι η συγγραφέας αν και είχε λευκή καυκάσια καταγωγή, αποφάσισε να αμφισβητήσει το ιδεολογικό δόγμα του πολέμου ενάντια στην τρομοκρατία του προέδρου Μπους και να αφιερώσει τη ζωή της στον Παλαιστινιακό λαό. Μετά το θάνατό της, οι γονείς της δημοσίευσαν τα ημερολόγιά της στις εφημερίδες με σκοπό να αφυπνίσουν τη δύση σχετικά με την κατάσταση στην Παλαιστίνη. Αυτή τους η πρωτοβουλία συγκίνησε τους Άγγλους ηθοποιούς Άλαν Ρίκμαν και Κάθριν Βάινερ, οι οποίοι μετέτρεψαν τα γραπτά της σε ένα συγκλονιστικό θέατρο ντοκουμέντου. Ακόμα κι αν τα θεατρικά κείμενα γράφονται για να μπορούν να παιχθούν στο θέατρο, η γραφή της Ρέιτσελ Κόρι είναι τόσο δυνατή και καταφέρνει να μεταφέρει στον αναγνώστη το αίσθημα του αναπόφευκτου θανάτου και πως είναι τελικά να ζει κανείς με το φόβο ότι το σπίτι του/της θα κατεδαφιστεί από στιγμή σε στιγμή.
Αυτό το βιβλίο έχει και μία άλλη ιδιαίτερη σημασία για μενα, γιατί το 2010 είχα την τύχη να το δω να παίζεται στο θέατρο σε σκηνοθεσία της Μάνιας Παπαδημητρίου. Τότε, ήμουν μαθήτρια γυμνασίου ακόμα και δεν είχα καμία ιδέα για την πολιτική κατάσταση στην Μέση Ανατολή. Έφυγα όμως από την παράσταση κλαίγοντας από τα λόγια της Ρέιτσελ Κόρι “όταν έχεις δει τον ωκεανό και έχεις ζήσει σ’ ένα ήσυχο μέρος όπου το νερό θεωρείται δεδομένο και δεν το κλέβουνν το βράδυ οι μπουλντόζες, εάν έχεις περάσει ένα βράδυ χωρίς αναρωτιέσαι αν οι τοίχοι του σπιτιού σου θα καταρρεύσουν ξαφνικά, αν είναι περικυκλωμένοι από πύργους, τανκς-και τώρα από ένα μεταλλικό τείχος-, αναρωτιέμαι αν θα μπορούσες να σγχωρέσεις ποτέ τον κόσμο για όλα τα χρόνια που ξόδεψες υπάρχοντας- απλώς υπάρχοντας- αντιστεκόμενος στη συνεχή προσπάθεια να σε σβήσουν από το σπίτι σου. Αναρωτιέμαι γι αυτά τα παιδιά. Αναρωτιέμαι τι θα συνέβαινε εάν πραγματικά ήξεραν”.
Ελπίζω να το διαβάσετε και εσείς και να μην ξεχάσετε τον καθημερινό αγώνα των Παλαιστίνων.
Φωτογραφία: Στη φωτογραφία η εικόνα του βιβλίου συνοδεύεται από ένα κλειδί,το οποίο συμβολίζει τα χαμένα σπίτια των Παλαιστινίων και την επιθυμία τους να γυρίσουν πίσω στη γη τους.
Comments