«Δεν υπάρχει ελευθερία μετά τη φυλακή – το κλουβί σε ακολουθεί όπου πας.»
Η Μοκοσάντα είναι μόλις 10 χρονών και μένει στην Ερικόντα μαζί με τη μητέρα της. Ο πατέρας της έχει πεθάνει εδώ και χρόνια και έχει πάει να βρει το πράσινο φως, το πράσινο αστέρι όπου πηγαίνουν οι άνθρωποι μετά τον θάνατό τους. Όταν η μητέρα της καταλαβαίνει ότι σύντομα θα ξεσπάσει εμφύλιος πόλεμος στην Ερικόντα, της δίνει ένα δισάκι με φαγητό, νερό και μια κόκκινη κουβέρτα και την αναγκάζει να φύγει για να σωθεί. Πολύ σύντομα, η Μοκοσάντα θα συναντήσει τον Ίκο-Ίκο, ένα λυκάκι με πρόβλημα στα πόδια, με τον οποίο θα προχωρήσει μαζί το ταξίδι της. Στον δρόμο της θα συναντήσει κι άλλα ζώα που θα την συντροφεύσουν στην περιπλάνησή της.
Το βιβλίο μπορεί κανείς να πει ότι περισσότερο είναι παραμύθι παρά μυθιστόρημα. Περιέχει πολλά μηνύματα για τη ζωή, την παράδοση, την μισαλλοδοξία και την αποδοχή του «Άλλου», αλλά θεωρώ ότι δίνονται με έναν πολύ απλοϊκό τρόπο που παραπέμπει σε παιδική ιστορία. Ένα πολύ όμορφο κομμάτι που ξεχώρισα είναι το εξής:
«Για μένα, είπε ο Λιτόλο, η φριχτότερη λέξη είναι η παράδοση. Σημαίνει ότι οι νεκροί εξουσιάζουν τους ζωντανούς, ότι είσαι πιόνι όντων που δεν σε γνώρισαν ποτέ, κι ωστόσο ζούνε τη ζωή σου.»
Η γλώσσα ρέει ευχάριστα και είναι έντονα συναισθηματική. Δεν μπορώ να πω ότι δεν μου προκάλεσε συναισθήματα και δεν ταυτίστηκα σε κάποια σημεία με τους ήρωες του βιβλίου, αλλά δεν θεωρώ ότι με συγκλόνισε και με έκανε να σκεφτώ πολύ περαιτέρω. Δεν έγινε αρκετή περιγραφή του φανταστικού κόσμου για να κατανοήσει ο αναγνώστης τον τρόπο λειτουργίας του να μπει μέσα σε αυτόν και στο τέλος -χωρίς να προδίδω ποιο είναι αυτό- χρειαζόταν θεωρώ περισσότερη ανάλυση και στοιχεία για να κατανοήσουμε την ανατροπή πλήρως. Παρόλα αυτά είναι ένα γλυκό βιβλίο που διαβάζεται μονορούφι και θα το πρότεινα σε όσους επιθυμούν κάτι ελαφρό αλλά και με νόημα.
Comments