Εάν ψάχνετε και εσείς ποιες ταινίες να δείτε κατά τη διάρκεια των διακοπών σας ή απλά απολαμβάνετε τις βραδινές προβολές στο μπαλκόνι αλλά και τις κινηματογραφικές παραγωγές των χωρών της Μέσης Ανατολής, τότε σας προτέινουμε ανεπιφύλακτα τις παρακάτω πέντε ταινίες, οι οποίες μας άγγιξαν, η καθεμία με το δικό της τρόπο.
Αίγυπτος (Τουρκία- Λίβανος) :Το Όνειρο της Σεχραζάντ, 2014
Εμπνευσμένη από το μύθο της Σεχραζάντ, η Francois Verster αφηγείται τη ζωή τριών γυναικών από το Λίβανο, την Αίγυπτο και την Τουρκία, ενώ παράλληλα αναδεικνύει πως άλλαξαν τα δεδομένα σε αυτές τις χώρες μετα την Αραβική Άνοιξη και με ποια προτάγματα ξεκίνησε η επανάσταση εκεί. Όλα αυτά, ενώ παράλληλα παρακολουθούμε τις πρόβες μιας τουρκικής συμφωνικής ορχήστρας υπό ένα καθεστώς καταστολής και τον μύθο της Σεχραζάντ που αναβιώνει μέσα από τα ποτρέτα των γυναικών που παρουσιάζονται. Η ταινία αποτελεί κάτι ανάμεσα σε ντοκιμαντέρ, συλλογή μαρτυριών και τη διασημειωτική παρουσίαση του μύθου της Σεχραζάντ και του σουλτάνου, ο οποίος ταυτίζεται με τα απολυταρχικά καθεστώτα, μέσα από τη μουσική, την αφήγηση παραμυθιών και τις προσωπικές μαρτυρίες.
Ιράν: Ο Άνεμος θα μας πάρει, 1999
Πιθανόν να έχετε δει κάποια ή όλες τις ταινίες του εξαιρετικού Αμπάς Κιαροσταμί, εάν όχι, σας προτρέπουμε να ξεκινήσετε άμεσα και μάλιστα με αυτήν την ταινία. Ένας μηχανικός και η ομάδα του επισκέπτονται ένα μικρό γραφικό χωριό του Ιράν περιμένοντας -άγνωστο γιατί- το θάνατο μιας υπερήλικης κατοίκου του. Αυτό που έχει μεγάλο ενδιαφέρον στην ταινία, δεν είναι τόσο η πλοκή, αλλά το πως αποδίδεται. Η ταινία έχει εξαιρετική φωτογραφία και πλάνα, τα οποία σκοπό έχουν να δηλώσουν πως οι πραγματικοί πρωταγωνιστές της ταινίας είναι οι κάτοικοι του χωριού και η ιρανική φύση. Άλλωστε, είναι γνωστό πως ο Κιαροσταμί όχι μόνο λειτουργούσε χωρίς σενάριο με ένα απλό προσχέδιο στο μυαλό του, αλλά κυρίως έχτιζε τους χαρακτήρες πάνω στα άτομα που γνώριζε στην πορεία της δημιουργίας των ταινιών του, ενώ συχνά οι πρωταγωνιστές του δεν είναι ηθοποιοί. Οι ταινίες του Κιαροσταμί αποτελούν μικρά έργα τέχνης και εντάσσονται στην κατηγορία του «ποιητικού σινεμά» του Ταρκόφσκι, όχι μόνο εξαιτίας της ποιητικότητας της εικόνας αλλά και επειδή οι πρωταγωνιστές συχνά απεγγέλουν ποιήματα, όπως συμβαίνει και στην ταινία «Ο άνεμος θα μας πάρει», ο τίτλος της οποίας προέρχεται από ένα ποίημα της διάσημης Ιρανής ποιήτριας Φαρούχ Φαροχζάντ.
Λίβανος: Καπερναούμ, 2018
Η Καπερναούμ αφηγείται τη δύσκολη ζωή του μικρού Ζάιν, ο οποίος ζει στις παραγκουπόλεις του Λιβάνου και αποφασίζει να μηνύσει τους γονείς του για τις συνθήκες διαβίωσης που του προσέφεραν. Αποτελεί μια ιδιαίτερα σκληρή ταινία, η οποία θίγει ζητήματα παιδικής κακοποίησης, δουλεμπορίου, παράτυπης εργασίας των μεταναστών στο Λίβανο (σύστημα καφάλα), παιδικής εργασίας και κοριτσιών-νυφών (child brides). Το συγκλονικστικότερο στοχείο είναι πως ο,τιδήποτε απεικονίζεται στη ταινία είναι βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα. Και σε αυτήν την ταινία παίζουν ελάχιστοι επαγγελαματίες ηθοποιοί, αλλά άνθρωποι των οποίων το προσωπικό βίωμα ταυτίζεται σε μεγάλο βαθμό με το ρόλο που ερμηνεύουν όπως για παράδειγμα ο Ζάιν που είναι Σύριος πρόσφυγας. Ο βιβλικός τίτλος της ταινίας είναι παρμένος από μία από τις άσωτες βιβλικές πόλεις και το ίδιο άσωτος μέσα στις δεινές οικονομικές συνθήκες μοιάζει να είναι και ο Λίβανος. Σας τη συστήνουμε ιδιαίτερα εάν σας αρέσουν κοινωνικές ταινίες όπως το Florida Project, με την οποία έχει αρκετά κοινά χαρακτηριστικά.
Παλαιστίνη: YALLAH YALLAH, 2017
Το ντοκιμαντέρ Yallah Yallah προσεγγίζει το παλαιστινιακό ζήτημα μέσα από τη σκοπιά του ποδοσφαίρου. Αφηγείται προσωπικές ιστορίες των παικτών διαφόρων Παλαιστινιακών ομάδων και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν μετά το ξέσπασμα της τελευταίας ιντιφάτα όπως είναι οι συνεχείς συλλήψεις, η αποξένωση από την οικογένειά τους και η αδυναμία διατοπικής μετακίνησης. Θα φανταζόταν κανείς πως ένα απλό άθλημα σαν το ποδόσφαιρο δεν έχει λόγο να δημιουργεί φόβο στο Ισραήλ, όμως καθίσταται σαφές πως δεν αρκεί ο συνεχής διαμελισμός των παλαιστινιακών εδαφών αλλά η ισραηλινή κυριαρχία «πρέπει» να εμπεδώνεται σε όλες τις εκφάνσεις της παλαιστιανιακής κοινωνίας.
Τουρκία: Κάτι χρήσιμο, 2017
Μία κοπέλα που ονειρεύεται να γίνει ηθοποιός, μία μεσήλικη συγγραφέας και ένας ετοιμοθάνατος ποιητής, που ζητά εναγωνίως την ευθανασία συνθέτουν το ποτρέτο αυτής της ιδιαίτερα λυρικής και μελαγχολικής ταινίας. Ακριβώς όπως τα τουρκικά μυθιστορήματα μας αφήνουν μια γλυκιά πικρία ή αυτήν την απροσδιόριστη θλίψη ενός καλοκαιρινού δειλινού έτσι και αυτή η ταινία παρασύρει τους θεατές στα αστικά τουρκικά τοπία, τα οποία η κάμερα περνά ακολουθώντας το ταξίδι με τρένο των κεντρικών πρωταγωνιστριών. Σας συστήνουμε να τη δείτε βράδυ παρέα με ένα ποτήρι κρασί ή μετά από μια μέρα περισσυλογής.
Comments